دو روز قبل ترامپ زبان به جسارت گشود و از احتمال تصمیم برای ترور گفت.

دیروز هم رژیم صهیونیستی به منابع خبری اطلاع داد که حمله به مقر زیرزمینی رهبر ایران را آغاز کرده است.

دارند حساسیت‌سنجی می‌کنند که چنین اقدامی، چقدر برایشان هزینه‌ساز می‌شود.

بلافاصله حوزه علمیه نجف هرگونه اقدام گستاخانه در این زمینه را به معنای اعلام جنگ با امت اسلامی خواند و تأکید کرد آتش واکنش‌ها به این اقدام خاموش‌نشدنی خواهد بود. جمعی از جوانان لبنانی نیز اعلام کردند در صورت چنین اقدامی، بدون اجازه تمام مسئولان آمریکایی حاضر در لبنان را ترور خواهند کرد.

این بازخوردها خوب بود و موجب می‌شود دشمن تأمل کند و هزینه‌فایده کند، اما حداقلی بود.

در ایران اما واکنش‌‍‌ها بسیار ضعیف بود. حوزه علمیه قم دیرتر از حوزه نجف اقدام کرد و دو سه تجمع نسبتا کوچک برگزار شده است. شرایط جنگی کشور شرایط اخذ مجوز تجمع را سخت کرده و این هم بی‌تاثیر نبود. 

 اگر واکنش‌ها ضعیف باشد

دشمن برای زدن رهبران جبهه مقاومت از پایین به بالا رفت، چون شروع از بالا، هزینه‌های دفعی سنگینی برایش به بار می‌آورد. از پایین شروع کرد و تدریجاً حساسیت‌ها را کم و کمتر و ترور فرماندهان و مسئولان ارشد را عادی کرد. با زدن هر فرمانده عملیاتی، توان انتقام رهبران نیز کاهش می‌یافت. وقتی به فقدان‌ها عادت کردیم نوبت هنیه و سنوار و سید مقاومت نصرالله بزرگ رسید. زد و باز تبعاتی ندید. سید حسن در یکی از آخرین سخنانش گفته بود تمهیداتی اندیشیده شده تا در صورت ترور او، حزب‌الله با قدرت به جنگ ادامه دهد. اما حزب‌الله دیگر نتوانست قدرت عملیاتی گذشته را داشته باشد. البته حزب‌الله زنده است اما تا بازسازی قدرت عملیاتی‌اش، راه دراز و بسیار دشواری در پیش دارد. 

اما موضوع تهدید گستاخانه مقام معظم رهبری با هیچکدام از ترورهای قبلی قابل قیاس نیست. نه با سرداران بزرگی مثل حاجی زاده و سلامی و باقری، بلکه با حاج قاسم و سید حسن. سید حسن با تمام عظمتش، می‌گفت هزاران بار جانش به فدای امام خامنه‌ای، صدای «ما ترکناک یابن الحسین (ع)» او همچنان در گوش ماست. لذا این دیگر تهدیدی نیست که بتوانیم تبعاتش را به کمک تجربه‌هایی مثل ترورهای دهه 60 توجیه کنیم.

امام خامنه‌ای پرچمدار شیعه و نایب امام زمان (عج) است، آخرین مرز است. جان همه ما به فدای او و تقدیم به او. قرار باشد ایشان در مخاطره باشد همه پروتکل‌ها تغییر می‌کند. مسئله حتی فراتر از خطر تجزیه و نابودی ایران و جبهه مقاومت و مردمانش است، غفلت یا حضور ما برای خداوند معنادار است و می‌تواند روی مقدرات تاریخ تأثیر بگذارد. جامعه‌ای که در مقابل تهدید نایب امام زمان (عج)، نمی‌تواند تهدیدکننده را پشیمان کند و حتی بصیرت و اراده چنین قیامی را ندارد به آمادگی و شایستگی بهره‌مندی از وجود بقیت الله الاعظم رسیده است؟

اگر غفلت کنیم بهترین وضعیت، یا وضعیت برتر ما در جنگ، می‌تواند به بدترین حالت ما در تاریخ تبدیل شود.

فرصت زمانی بسیار کوتاه در حد یکی‌دو روز و شاید حتی کمتر داریم. قیام جدی یکی از شهرهای ایران می‌تواند قیام تمام شهرها و سپس خیزش جهان اسلام و آزادگان جهان را در پی داشته باشد. خوشبختانه در نماز جمعه پیش رو ـ که به درستی از سوی شورای هماهنگی تبلیغات اسلامی «نماز جمعه خشم و نصر» نامگذاری شده ـ فرصت تجمع و راهپیمایی هست. امروز باید بزرگترین نماز جمعه تاریخ انقلاب باشد و حضور کفن‌پوش ما (و به ویژه جوان‌ها و نوجوان‌های ما) در نماز و راهپیمایی، نقطه عطف تنبیه و تنبه و پشیمان‌سازی ترامپو نتانیاهو از تهدید باشد و معادله جنگ را به سود مطلق جبهه مقاومت تداوم بخشد. با صدای بلند بگوییم که مگر از روی جنازه تک‌تک ما رد شوید و کور خوانده‌اید.

این یک مسئولیت تاریخی است. تلفن را بردارید و تا می‌توانید زنگ بزنید و توجیه و دعوت کنید. اگر تریبونی دارید تشریح و دعوت کنید. امروز از تمام اقشار مردم باید به نماز بیایند و نماز را به خیابان‌ها بکشانند.

وَ مَا النَّصرُ اِلّا مِن عِندِ اللَهِ العَزیزِ الحَکیم.

 ✍سید رسول منفرد

انتهای خبر/ ل